احمدي نژاد حاضر به همكاري نيست يا قاليباف، یا هر دو؟!

 خبراقتصادی: طرفداران شهرداری تهران، و همچنین طرفداران دولت و رسانه های آنها در سال های اخیر، بارها با زیر سوال بردن اقدامات، عملکردها، سیاست ها و همچنین گفته و نوشته های رسانه های طرف مقابل، و حتی انتقاد  به  تیتر روزنامه های دولت نظیر روزنامه ایران و یا مطالب روزنامه های همشهری و سایر رسانه ها، تلاش کرده اند که برنامه هاودیدگاه خود را درست و در مقابل دیدگاه طرف دیگر را نادرست ارزیابی کنند.

این درحالیست که همه در تهران زندگی می کنند و هم دولت در پایتخت، بسیاری از امور دولتی را انجام می دهد و به منابع بودجه عمومی و مالیات ها و درآمد نفت دسترسی دارد و هم شهرداری تهران، درشهر بزرگی با بسیاری از مشکلات مواجه است و واقعیت این است که راه حل تهران، نه احمدی نژادی است نه قالیبافی!

 واقعیت این است که به خاطر مشکلات ساختاری و اشباهات دولت های 50 سال گذشته، هر روز بر میزان جمعیت و مشکلات آن افزوده شده است و شهرداری نیز به خاطر مسائلی از جمله ساخت و سازهای بی رویه، در ایجاد برخی مشکلات نقش داشته  است.

براین اساس، راه حل این مشکلات بدون همکاری دولت، شهرداری و مردم امکان پذیر نیست و شهری با این مشکلات، نیازمند توجه و بودجه و همکاری بیشتری است و همه باید دست به دست هم دهند و سیاست های اشتباه گذشته رابرطرف کنند و راهی برای نجات آینده این شهر و مردم پایتخت ارائه دهند.

 اما طرح دیدگاه ها و نظرات و انتقادهایی که طرفداران دولت و شهرداری در رسانه های خود انجام می دهند نشان می دهد که به جای همکاری، متاسفانه یک نوع رقابت سیاسی بین آنها برقرار است و طرح اینگونه مسائل نمی تواند به کاهش مشکلات کمکی کند.

برای بررسی بهتر این دیدگاه ها، بخشی از نظر سردبیر روزنامه همشهری به عنوان حامی اقدامات شهرداری و همچنین نظر یکی از طرفداران دولت که مطلبی را برای بولتن نیوز ارسال کرده، را منتشر می کنیم و البته کلمات و برخی واژه هایی که فنی نیست و سیاسی است را حذف کرده ایم زیرا کمکی به بررسی مسائل شهر تهران نمی کند.

شهرداری یک نهاد عمومی است و اگر چه دولتی یا خصوصی کامل شناخته نمی شود اما امور آن کم اهمیت تر از دولت نیست و گاهی اهمیت اموری که شهرداری انجام می دهد از کار برخی دستگاه های اجرایی دولتی نیز بالاتر است.

در نتیجه برای اداره امور مهم شهرداری،  که مربوط به ساماندهی مسائل زندگی شهری است و مثلا در شهر بزرگی مانند تهران، تنها نمی توان بر مشارکت شهروندان و بخش خصوصی تکیه کرد و در مواردی لازم است که  دولت نیز مشارکت فعال داشته باشد تا امور کلان و بزرگ که سرمایه های زیادی می خواهد مانند مترو، اتوبوسرانی، جاده های چند طبقه و.... با مشارکت همگانی از دولت گرفته تا شهرداری و بخش خصوصی انجام شود.

برخی کارشناسان معتقدند که دولت برای انجام امور حاکمیتی خود از جمله امنیت و خدمات حمل و نقل، باید شهرداری ها را یاری دهد تا با روان سازی رفت و آمد مردم، خودروها، نقلیه عمومی و...  هم خدمات حمل  و نقل مناسب به مردم داده شود و هم شرایط برای ایجاد امنیت درشهرها فراهم شود.

مقابله با پدیده های حاشیه نشینی، بزهکاری، ناامنی و... نیز باید باهمکاری دولت  و شهرداری، پیشگیری شود. این موارد نیازمند صرف هزینه های بسیار است و اگر چه بخشی از هزینه ها را می توان از طریق عوارض شهرداری که از مردم دریافت می شود تامین کرد، اما واقعیت این است که مردم انتظار دارند که دولتی بخشی از مالیات های مردم را صرف امور شهری و ساماندهی معابر کند.

به عنوان مثال، میلیون ها نفر از مردمی که هر روز و به خصوص در روزهای تعطیل و اوقات فراغت مانند شب یلدا یا عید نوروز، مسیر جاده های تهران به کرج  و قزوین را می پیمایند، از خود سوال می کنند که آیا واقعا راهکاری برای ساماندهی پل فردیس، اتوبان ها و وروی و خروجی ها و تقاطع های همسطح این دو شهر بزرگ وجود ندارد تا پس از سال ها اتلاف وقت مردم و میلیارد ها دلار مصرف سوخت و استهلاک خودروها و... شاهد روان سازی این جاده ها باشند؟

در این موارد به نظر می رسد که سرمایه کلانی باید به کار گرفته شود تا با همکاری مردم در نزدیکی پل ها و جاده ها، شاهد ساماندهی این معابر باشیم و مثلا زیرگذرها، روگذرها، مترو و قطارهای سریع السیر را شاهد باشیم تا مردم محل در رفت و آمدهای خود در تقاطع های همسطح دچار مشکل نشوند و مردمی که می خواهند به قزوین، غرب کشور، گیلان، چالوس، مهرشهر، گلشهر و... سفر کنند، نیز بدون آن که از تقاطع همسطح پل فردیس عبور کنند، مسیر روگذر یا زیر گذر را به آسودگی طی کنند و به ترافیک کرج  برخورد نکنند.

این اقدامات و کارهای عمرانی، قطعا نمی تواند با بودجه شهرداری های محل به تنهایی انجام شود. یک امر حاکمیتی است که باید با همکاری وزارت راه و شهرسازی، شهرداری، استانداری و... انجام شود. با این اقدامات، می توان علاوه بر میلیون ها ساعت صرفه جویی در وقت مردم، آسایش و آرامش روانی مردم، رفع خستگی سه تا 4 ساعته در این ترافیک ها و... میلیارد ها تومان صرفه جویی در سوخت کشور را ایجاد کرد.

در شرایطی که براساس نرخ فوب خلیج فارس، و کشورهای منطقه، نرخ بنزین حدود  1 تا 3 دلار است و مثلا در ترکیه نرخ بنزین حدود 9 هزار تومان به پول ماست، چرا چنین سرمایه ای را به راحتی در جاده ها تلف می کنیم.

دولت  و شهرداری ها می توانند از روش های مختلف، بخش عمده این هزینه ها را از خودروهای عبوری دریافت کنند. در مجموع، رفاه، امنیت، سلامتی و آرامشی که ایجاد می کند و اثری که بر کسب وکار شهرها می گذارد، می تواند بخش عمده ای از وظایف شهرداری ها و دولت را تحقق بخشد و...

اما متاسفانه، گاهی مسائل سیاسی موجود کشور و رقابت بین مسوولان موجب شده، که کار امور مردم و شهرها، با تاخیر و عقب افتادگی مواجه شود.

شهر بزرگی مانند تهران که باحومه و کرج و قزوین و ورامین و قم و شهرهای دیگر اطراف، حدود 30 درصد جمعیت و تحولات کشور را در خود جای داده است، نیازمند توجه بسیار است و خیابان ها و جاده های چند طبقه، مترو، قطار شهری، اتوبوسرانی، جاده های عریض و.... موضوعی است که باید سال ها پیش مورد توجه قرار می گرفت و آیندگان در مورد نحوه برخورد دولت ها وشهرداری های وقت، قضاوت و بررسی خواهند داشت.

امروز نمی توان آماری از کمک ها دولت ارائه کرد وانتظار داشت که باهمان کمک های محدود، همه مسائل حل شود. مشکلات تهران، بزرگتر از آن است که تصور کنیم با بخش محدودی از کمک ها برطرف می شود.

در عین حال، نحوه همکاری و مذاکره و گفت وگوی شهرداری با دولت و مردم نیز باید تغییر کند و با نفوذ کلام بهتری، به سمت حل مشکلات برویم و اگر تصور می شود که کارشناسان و مسوولین دیگری می توانند توافقات بهتری بین دولت و شهرداری ایجاد کنند باید از آنها بخواهیم که در این امور میانجیگری کنند.

اما متاسفانه در سال های اخیر، نوعی عدم همکاری و گلایه و انتقاد بین دولت و شهرداری تهران وجود داشته و با این که پردرآمدترین دولت تاریخ ایران از نظر درآمد نفت را داشته ایم، اما به موضوعاتی مانند توسعه مترو، پل های روگذر و زیرگذر و... برای حل مشکلات پایتخت و ساماندهی و زیباسازی آن، توجه کمی شده است.

در عین حال، که شهرداری، معتقد است که حمایت ها و پول هایی که دولت برای کمک به شهرداری و امور تهران و حومه پرداخت کرده، کافی نبوده است اما برخی طرفداران دولت، معتقدند که حمایت های دولت در این سال ها زیاد بوده است.

سخن طرفداران قالیباف و منتقدان دولت

حسین قربانزاده سردبیر روزنامه همشهری در یادداشت 25 آذرماه 91 این روزنامه در مطلبی خطاب به آقای احمدی نژاد رئیس جمهوری ،  نوشته است: روزنامه دولت برای خبر تصویب متمم بودجه ۱۸۰۰ میلیارد تومانی در شورای شهر تهران این تیتر را برگزید "چک ۱۸۰۰ میلیارد تومانی برای قالیباف" به نظر شما شایسته است که چنین تیتر زده شود که " چک ۱۸۰۰ میلیارد تومانی برای قالیباف"؟  چرا این ذوق و سلیقه انتخاب تیتر را در روز اعلام خبر اختلاس سه هزار میلیاردی بکار نبستند؟ اقتصاد مقاومتی مدتهاست که در پایتخت مدیریت و اجرا می شود و بر همین اساس است که به رغم تحریم های مضاعف شهرداری هیچ پروژه ای در پایتخت تعطیل نشده و شهر کماکان سیمای کارگاهی خود را حفظ کرده است. آیا به خاطر قالیباف، همه شهروندان تهرانی هم  باید از حق خود محروم باشند؟ تغییرات شهر در دوره آقای کرباسچی با حمایت دولت وقت صورت گرفت و در شش سال اخیر تحولات عظیم شهر تهران در تحریم مضاعف اتفاق افتاده است. تحریم بین المللی و تحریم جنابعالی. شما همان رفتار دولت خاتمی، برای دعوت نکردن شهردار به هیات دولت را دنبال کردید

آقای احمدی نژاد در پاسخ به سوال خبرگزاری فارس درباره وضعیت بازار سکه و ارز، به بلوار بی درختی در شهر تهران اشاره  کرد که  دو روز قبل این بلوار سرسبز بود و آن روز که رد می شدید همه درخت ها را قطع کرده بودند ! و هنوز آدرس این بلوار رانداده اند و اعلام کرده اند که چرا حتی یک رسانه به شهرداری تهران انتقاد نمی کند؟

وی با  طنز و کنایه،  به طرح های عمرانی و زیباسازی شهر تهران در سال های اخیر اشاره کرده و از رئیس جمهور خواسته که آدرس بلوار بی درخت شاید در این طرح های انجام شده توسط شهرداری باشد

.قریب سه سال است که دو نهاد مجلس و مجمع تشخیص مصلحت نظام بودجه دو میلیارد دلاری مترو را تصویب و دولت را مکلف به پرداخت کرده اند اما جنابعالی شخصا مانع پرداخت شده اید؟

یکی از حامیان دولت  نیزدر این زمینه در مطلبی که برای ما  ارسال کرده، به نوشته های روزنامه همشهری و نقد طیف طرفدار آقای قالیباف پاسخ داده است و جالب این است که این نوشته نیز مانند نوشته های روزنامه های طرف مقابل، بیشتر به موضوعات سیاسی پرداخته است و نشان می دهد که تمرکز دو طرف یعنی رسانه های شهرداری و رسانه های دولت، بیشتر به مسائل سیاسی است تا اقتصادی و شهری.

سخنان طرفداران احمدی نژاد و منتقد شهرداری

منتقد سیاست های شهرداری در بخشی از این نوشته آورده است:

- محمود احمدي نژاد حداقل يكبار در لفافه گفته است كه پس از پيروزي در انتخابات رياست جمهوري دوره نهم، به صورت مكتوب از همه كانديداهاي اصولگراي آن انتخابات درخواست نموده است، نظرات، پيشنهادات و مواردي را كه مي توانند به دولت كمك كنند، اعلام نمايند، اما جناب قاليباف از همان ابتدا اعلام كرده است كه به هيچ وجه تمايلي به همكاري با رئيس جمهور جديد ندارد

- به تعدادي از رسانه های حامی قالیباف اشاره مي شود تا عدد آنها در برابر رسانه هاي دولت (ايرنا و ايران) به مقايسه گذاشته شود. روزنامه همشهري، روزنامه الكترونيكي همشهري آنلاين، روزنامه تهران امروز، خبرگزاري هاي مهر و شهر، سايتهاي فردانيوز، نيمروز، شفاف نيوز، افكارنيوز، صراط نيوز، بخشي از معروفترين رسانه هاي حامي شهرداری و قالیباف هستند كه اگر مجلات پنجره، مثلث و سايت هاي سروش نيوز، زندگي نيوز، آتي نيوز و الف نيوز و جهان نيوز را به عنوان سمپات، ناديده بگيريم، به صورت لحظه اي مشغول تخطئه دولت، رئيس جمهور و كارگزاران دولت هستند.تامين منابع مالي اداره اين همه رسانه خود سوال و ابهام بزرگي است كه فقط شايد حملات مستمر و بي وقفه آنان عليه دولت به بهانه عدم تخصيص كمك مالي به شهرداري بتواند، توجيه كننده چنين حجمي از صرف منابع مالي باشد

 - موضوع عدم تامين كمك 2 ميليارد دلاري مصوب مجلس و مجمع تشخيص مصلحت نظام به شهرداري براي توسعه مترو با گذشت قريب به سه سال، از آن دست مسائلي است كه عدم تخصيص آن حتي بيشتر به مذاق طرفداران قالیباف خوش مي آيد، چرا كه در صورت تخصيص، يقينا تا كنون اين رقم هزينه شده بود، اما امروز همچنان بهانه اي است براي تخطئه دولتي كه فقط يك پاسخ در برابر اين فشارها دارد و آن هم اصل 75 قانون اساسي است . اصل ۷۵ تصريح دارد كه "طرح‏هاي قانوني و پيشنهادها و اصلاحاتي که نمايندگان در خصوص لوايح قانوني عنوان مي‌کنند و به تقليل درآمد عمومي يا افزايش هزينه عمومي مي‌انجامد، در صورتي قابل طرح در مجلس است که در آن، طريق جبران کاهش درآمد يا تأمين هزينه جديد نيز معلوم شده باشد. اتفاقا اصل مخالفت و دليل مخالفت شوراي نگهبان نيز همين است كه محل تامين اين رقم كه برابر با حدود 2 درصد بودجه هاي ساليانه كشور است، كجاست؟

- آيا ايران، فقط تهران است؟ آيا با رفع مشكل متروي تهران، مشكلات حاجي آباد هرمزگان، دزفول خوزستان، رشتخوار خراسان رضوي، ايرانشهر سيستان و بلوچستان، ايوان و چرداول ايلام و همين نزديكتر، شهريار و رباط كريم و دماوند، بيخ گوش تهران هم مرتفع مي شود؟

- سردبير محترم ارگان مكتوب شهرداري در ليست كردن خدمات شهرداري فارغ از اينكه اين خدمات با چه قيمت و تبعاتي صورت مي گيرد، يكي از آخرين اين خدمات، يعني احداث پياده رو حدفاصل ميدان امام حسين (ع) تا ميدان شهدا را نيز آورده است كه ايشان را به موضع اعضاي شوراي شهر تهران در برابر اين اقدام ارجاع مي دهيم كه حتي آنان از مراحل و زمان مطالعه، طراحي و آغاز اجراي آن كاملا اظهار بي اطلاعي كرده و حتي با اجراي آن مخالفت ورزيدند...

- عده اي عرصه هاي طبيعي و به ويژه در ارتفاعات بيش از 1800 متر شهر را جولانگاه ساخت و سازهاي كاسبكارانه خود كرده اند، و نه تنها آدرس آن يك بلوار که رئیس جمهور گفت بلکه ، بلوارهايي آنچنان را می توانیم به یادداشت نویس همشهری نشان دهیم.

- چه توجيهي براي مشاركت شهرداري در ساخت واحدهاي تجاري و اداري در جاي جاي شهر وجود دارد، كه اگر نبود اين مشاركت فرصت طلبانه و سودجويانه، شايد هر كسي فرصت نمي يافت در نقطه نقطه شهر، ساختماني بسازد كه سر به فلك ساييده و علاوه بر تهاجم به حريم همسايه ها، نور و هوا و نماي خانه هاي آنان را نيز ذايل كند.

-  در اجراي اين پروژه های شهرداری ، تا چه حد به هويت و معماري شهر توجه شده است؟ و ديگر اينكه در اجراي اين پروژه ها چقدر منافع مردم در نظر گرفته شده است و چقدر وجهه تبليغاتي اين پروژه ها؟ و آخر اينكه چرا پس از هفت سال، امسال و در آستانه انتخابات رياست جمهوري يازدهم اجراي پروژه هاي بزرگ و دهان پركن شهري اينچنين افزايش يافته است؟

-  فرياد و فغانهاي عدم كمك دولت به شهرداري تهران در حالي است كه فهرست زير بخشي از كمك هاي دولت از سال 85 تا 91 را شامل مي شود:

كمك‌هاي واگذار شده به شهرداري تهران از سال 1385 تاكنون

الف) اعتبارات پرداختي (طي سال‌هاي 1385 الي 1391) حدود 5 هزار و 530 ميليارد تومان به شرح زير:

1- پرداختي مستقيم توسط خزانه به شهرداري تهران مبلغي بالغ بر 3500 ميليارد تومان.

2- پرداختي توسط سازمان شهرداري‌ها و دهياري‌هاي وزارت كشور مبلغ 1760 ميليارد تومان.

3- پرداختي بابت يارانه بليط مترو و اتوبوس بالغ بر 270 ميليارد تومان.

ب) حمل و نقل همگاني درون شهري

1- 4.6 برابر شدن واگذاري اتوبوس با يارانه 82.5 درصد به نسبت دولت هشتم (4250 دستگاه در دوره زماني فوق و 915 دستگاه در دولت هشتم)

2- واگذاري 50366 دستگاه تاكسي بشرح ذيل:

2-1 تعداد 40 هزار خودرو مسافربر شخصي در طرح ساماندهي تبديل به تاكسي شده است.

2-2 تعداد 10 هزار و 366 دستگاه تاكسي با تسهيلات 5 تا 7 ميليون تومان نيز تاكنون واگذار شده است.

* براي خودروهاي فرسوده مبلغ 1.5 ميليون تومان قيمت خودرو و 5 ميليون تومان وام كم بهره پرداخت شده است و خودروهاي نو با تغيير كاربري به تاكسي تبديل شده است.

* قبل از دولت نهم كل تاكسي‌هاي فعال تهران 41 هزار دستگاه بوده است. يعني تعداد تاكسي ها حدود دو برابر شده است.

3- براي اولين بار واگذاري 6 هزار و 373 دستگاه ون با تسهيلات 10 ميليون تومان وام كم بهره. (در دولت نهم)

ج- ساير مساعدت‌هاي صورت گرفته:

1- گشايش اعتبار اسنادي LC توسط كنسرسيوم سه بانك داخلي به مبلغ 532 ميليون يورو براي خط 4 متروي تهران كه با ضمانت 480 ميليون دلاري آن (سهم دولت) توسط وزارت كشور صورت پذيرفت.

2- كمك به ترخيص 49 دستگاه واگن متروي تهران از گمرك با اعطاء كمك 25 ميليارد توماني وزارت كشور و تقويت متروي تهران – كرج با 12 واگن و 4 لوكومتيو جديد به ارزش 30 ميليارد تومان، (با يارانه صددرصد دولتي) در دولت دهم.

3- حل اختلاف مالي قديمي شهرداري تهران با بانك‌هاي داخلي و تهاتر و تقسيط بدهي حدود 800 ميليارد توماني متروي تهران به بانك‌هاي داخلي با دستور ويژه رياست محترم جمهور توسط وزارتين كشور و امور اقتصادي و دارايي.

سخنی با طرفداران قالیباف و احمدی نژاد

حامی دولت، نکاتی را مطرح کرده وانتقادهایی را آورده است که البته قابل توجه است به عنوان مثال، ساخت و سازهای بسیار در نقاط شمالی، ارتفاعات و کاهش فضای مناسب برای زندگی مردم از نور وهوا گرفته تا عبور و مرور در خیابان ها و کوچه ها و... انتقادهایی است که اکثر مردم مطرح می کنند و به نظر می رسد که زندگی در این شهر را بسیار سخت کرده است و مردم برای عبور و مرور از کوچه ها نیز مشکل دارند و نور وهوای کافی برای زندگی خود ندارند. اما رقم حمایت مالی دولت را در ظرف 7سال 85 تا 91 حدود 5530 میلیارد تومان اعلام کرده است که به نظر می رسد این رقم در مقایسه با بودجه دولت، درآمد نفت و مالیات های کشور، و در مقایسه با نقش تهران در جمعیت، کسب و کار و درآمد و... محدود است

طرف مقابل یعنی حامیان شهرداری نیز مشکلات شهری مانند تهران را نیازمند حمایت های بسیار می داند و رقم 5530 میلیارد تومان کمک های سال 85 تا 91 را کافی ارزیابی نمی کند و معتقد است که این رقم قادر به تامین نیازهای شهری مانند تهران نیست و نمی تواند طرح های بزرگ مترو، جاده ها، معابر، و... را ساماندهی کند. این همه خطوط مترو، بوستان ها، زیباسازی، مشکلات پل ها و جاده ها، پارکینگ و... چیزی نیست که تنها با این ارقام اندک  تامین شود و اگر تهران پایتخت ایران است و دولت می خواهد کار خود را در تهران انجام دهد باید بیش از مشارکت کند و نباید مسائل سیاسی و رقابت ها و انتقادها در رسانه ها را مبنای کار خود قرار دهند.

براین اساس، مشخص است که هر دو طرف در عین انتقادهای درستی که مطرح می کنند اما چارچوب منطقی کافی برای حل مسائل تهران ارائه نمی دهند و بیشتر به مسائل سیاسی  و قدرت توجه دارند در حالی که همه ما و طرفداران این دو گروه نیز در تهران زندگی می کنند و اینجا همان طور که کرباسچی نیز در زمان شهردار بودن خودگفت، باید شهری قابل سکونت باشد باید کار کرد باید پول خرج کرد باید افراد شایسته را به کار گرفت.

واقعیت این است که تخصیص بودجه و تمرکز بودجه دولت در سازمان ها، انجام امور سیاسی در پایتخت، تمرکز امکانات صنعتی، دانشگاهی، بیمارستانی، فرهنگی و اقتصادی و حتی ایجاد ده ها پادگان و سازمان های نظامی، با اقلیم و ظرفیت تهران متناسب نیست و باعث مهاجرت، افزایش جمعیت ومشکلات بسیار تهران شده است و لذا خود دولت باید در حل مشکلات تهران که در چهار دهه گذشته افزایش داده، پیشقدم شود و پادگان ها، دستگاه های اجرایی، بودجه دولت، امور سیاسی، کارخانه هاو... رااز تهران خارج کند و بودجه عمومی را به جای تمرکز در تهران، به شهرستان ها اختصاص دهد و در عین حال، تازمانی که انتقال جمعیت راشاهد باشیم دولت باید در کاهش مشکلات شهر تهران همت کند.

براین اساس، رقم 5530 میلیارد تومان با توجه به مشکلات بسیار تهران، رقمی محدود است  و با آن همخوانی ندارد. در عین حال شهرداری نباید با ساخت و ساز بیشتر، زمینه حضور بیشتر جمعیت کشور در تهران رافراهم کند و خیابان ها و معابر را با ترافیک شدید مواجه سازد.