با مریم بوبانی بازیگر پیشکسوت و نام‌آشنای سینما،تئاتر و تلویزیون و نقد برادرم خسرو

اقتصاد گردان -  «برادرم خسرو» بعد از فیلم «شب‌های روشن» ساخته فرزاد موتمن، اولین فیلمی بود که در سال‌های اخیر بعد از اتمام آن دوست نداشتم با هیچ بنی بشری برخورد کنم تا طعم خوب یک فیلم درخشان تا مدت‌ها همراهم باشد.

این صحبت‌های مریم بوبانی، بازیگر پیشکسوت و نام‌آشنای سینما، تئاتر و تلویزیون است که در گفت‌وگو با «دوات» از تجربه تماشای یک فیلم تمام عیار در سالن‌های سینما می‌گوید.

متن کامل گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید:

فکر نمی‌کنم وظیفه فیلم آموزش باشد؛ به هر حال فیلمساز در مجموعه روایت خود نگاهی هم به چگونگی برخورد با این نوع بیماران داشته که آن را در قسمت‌هایی که برادر و یا اطرافیان «خسرو» با رفتارهایشان حال او را بدتر می‌کنند، می‌بینیم.

در سیر داستان به طور غیر مستقیم به این مساله پرداخته می‌شود و مخاطب تاکیدی را برای دریافت آموزش از سوی کارگردان احساس نمی‌کند.

نظرات درباره این فیلم متفاوت است؛ اما به نظر من «برادرم خسرو» از هر جهت درخشان است و در بخش‌های مختلف آن اندازه‌ها به حدی درست رعایت شده که مخاطب را میخ‌کوب می‌کند.

با توجه به فیلم‌هایی که پیش از این هم در ژانر اجتماعی و با موضوع برخی بیمار‌های روانی دیده‌ایم، در این کار با مساله از همه جهت کارشناسانه برخورد شده و یکی از کامل‌ترین فیلم‌هایی است که درباره بیماری‌های روانی ساخته شده است.

معتقدم که همواره ۵۰ درصد کار به انتخاب درست بازیگر بازمی‌گردد که «احسان بیگلری» در «برادرم خسرو» سنگ تمام گذاشته است.

بازی‌ها بسیار درخشان است؛ ناصر هاشمی، شهاب حسینی، هنگامه قاضیانی و سایر بازیگران به بهترین شکل ایفای نقش کرده‌اند و همه سر جای خودشان هستند.

انتخاب‌ها واقعا درست هستند؛ مخصوصا حضور ناصر هاشمی که بعد از غیبتی طولانی بازگشت درخشانی داشتند.

ما با اولین کار یک کارگردان روبه‌رو هستیم و اگر بیش از حد مته به خشخاش بزنیم ممکن است باعث دلزدگی او شویم.

«برادرم خسرو» به عنوان اولین تجربه کارگردانی، بسیار کار درخشانی است. اگر دور از گود بنشینیم، می‌شود نظر داد که اگر فلان اتفاق در فیلم می‌افتاد بهتر بود یا می‌شد نوع دیگری به مسایل پرداخت؛ اما باید در نظر بگیریم که سینمای ما در شرایط کنونی محدودیت‌های خاص خودش را دارد.

به اعتقاد من وقتی یک اثر در بیشتر بخش‌های خود موفق است، می‌شود با نقدی سالم برخی مسایل را عنوان کرد؛ اما اگر بخواهیم باید و نباید برای فیلم تعریف کنیم مساله تلخ می‌شود و من چنین دیدگاهی را درباره «برادرم خسرو» اصلا نمی‌پسندم.

این مساله کاملا طبیعی است؛ وقتی کسی با کارگردانان خوب کار می‌کند، اگر شخصیت جست‌وجوگری داشته باشد ناخودآگاه فرامی‌گیرد و در این راه تقلیدی وجود ندارد.

«احسان بیگلری» هم نشان داد که از تجربه همکاری با کارگردانان بزرگ اندوخته غنی دارد و به بهترین شکل ممکن توانسته فیلمی را با درونی‌سازی موضوع در خودش و با دیدگاهی مستقل از هرگونه تقلید ساخته و پرداخته کند که این مساله قابل احترم است.

نباید از یاد ببریم که «برادرم خسرو» اولین تجربه یک کارگردان جوان است و او قطعا آموخته‌هایی دارد که نمی‌شود نام تقلید روی آن گذاشت.

«برادرم خسرو» بعد از فیلم «شب‌های روشن» ساخته فرزاد موتمن، اولین فیلمی بود که در سال‌های اخیر بعد از اتمام آن دوست نداشتم با هیچ بنی بشری برخورد کنم تا طعم خوب یک فیلم درخشان تا مدت‌ها همراهم باشد.