باید گامهایی برای محدودسازی فعالیتهای بشری که به انتشار گازهای گلخانهای میانجامد برداشته شود؛ به دنبال راههایی برای کاهش اثرات منفی تغییرات اقلیمی بر زندگی انسان باشیم و رنج و عذاب ناشی از تبعات تغییرات اقلیمی را بپذیریم و تحمل کنیم
اقتصاد گردان - محسن شمشیری
هنگام حضور در جمع کارشناسان بین المللی و داخلی، ابتدا این پرسش برای یک روزنامه نگار مطرح می شود که دستاورد چنین جلساتی برای مردم ایران و جهان چه خواهد بود؟ میزان تحمل وتاب آوری محیط زیست در مقابل اقداماتی که به سرعت باعث رشد جمعیت، رشد شدید مصرف کالا، انرژی، آب ومنابع شده و در نتیجه باعث آلودگی محیط زیست، نابودی منابع زمین وآب وجنگل و مرتع شده و گازهای گلخانه ای، کاهش باران، افزایش آلودگی، ریزگردها و... شده چقدر است. جقدر جمعیت و مصرف و رشد اقتصادی باید در ایران یا منطقه و کشورهای جهان باید داشته باشیم که محیط زیست بیش از این تخریب نشود و احیا شود؟
خلاصه بگوییم چقدر زمان داریم تا برخی مناطق ایران تبدیل به بیابان و منطقه ای خشک شود و چقدر جمعیت از این مناطق ایران به مناطق وشهرهای دیگر مهاجرت خواهند کرد؟
چند سال دیگر برخی نقاط ایران و منطقه و جهان قابل سکونت است کدام مناطق ایران خشک وبیابانی خواهد شد. چه زمانی زاگرس و البرز هم به جمعی خشکی های ایران اضافه می شود. تا آن زمان جمعیت، مصرف آب و کالا، رشد تولید و ... چگونه باید باشد که ادامه زندگی بشر امکان پذیر باشد. آیا بشر می خواهد به قیمت خودکفایی کشاورزی و مصرف بیشتر، کارخانه و فولاد و ذوب آهن و.... تمام آب را نابود کند و سرانجام با جمعیتی تشنه و پرچالش، مناطق مختلف ایران و جهان را ترک کند و به جای دیگر برود تا آنجا را هم دچار مشکل کند؟ یا می توان راهی یافت که به اندازه توان طبیعت، فشار وارد شود.
چه باید کرد که این همه حرص و ولع بشر برای تخریب، ساخت و ساز، مصرف، تبدیل آب به بخار آب و کالا و زباله و پلاستیک و... کاهش یابد؟ اقدامات مدنی، سیاسی، برنامه ریزی، اقتصاد و ... چگونه می تواند زندگی بشر و آینده زمین و ایران عزیز را برای ساکنان آن نجات دهد؟
آنچه مسلم است زمان و اینکه چقدر وقت داریم، در روند فروپاشی و اضمحلال و توسعه نیافتگی زیست محیطی جهان بسیار مهم است و از آنجا که به خاطر رشد جمعیت، مصرف، تولید و صنعت و تجارت و اقتصاد و ساخت و سازها و ... به ویرانی محیط زیست و آب، تغییرات اقلیمی، نابودی حیوانات وگیاهان رسیده ایم قابل بخشش نیست و نسل های آینده ما را سرزنش خواهند کرد که چرا اقدام نکرده ایم چرا به موقع شروع نکردیم و این همه تاخیر ایجاد شد؟ یادمان باشد که منابع امروز بشر حاصل میلیون ها سال ذخیره طبیعت است که ما در چند دهه اخیر همه را نابود کرده ایم و ثمره ای جز شهرنشینی، ترافیک، آلودگی، افسردگی، تنهایی و... نداشته است. درک مشترک از ضرورت مطالعه در مورد آنچه رخ داده و اتفاقاتی که باید انجام دهیم اهمیت زیادی دارد و برای رسیدن به این درک مشترک همه ساکنان زمین باید به مطالعه وضعیت موجود اقدام کنند.
گزارشی که روز دوشنبه 28 خرداد 97 در سازمان هواشناسی کشور و در جلسه مشترک با هیات بینالدولی تغییر اقلیم (IPCC) مستقر در سازمان ملل متحد از تغییرات اقلیمی ایران ارائه شد، ضمن تشریح آنچه که در نیمقرن اخیر بر سر اقلیم ایران آمده است، چشمانداز وضعیت آبوهوای کشور در پایان قرن حاضر را بر اساس سناریوهای محتمل مبتنی بر مطالعات این هیات بینالمللی ترسیم کرد.
این گزارش تنها به اقلیم ایران محدود نیست، بلکه برای مردم و سیاستگذاران دولتی در تمام کشورهای جهان و در تمام قارهها، سه پیام دارد که باید مورد توجه قرار گیرد، چراکه بیتوجهی به آن میتواند منجر به گرم شدن کره زمین فراتر از حد خطر (۲ درجه سانتیگراد) در ۳۰ سال آینده شود و ساکنان این سیاره را با بحرانهای جدی زیستمحیطی روبهرو کند.
این گزارش وجه دیگری هم دارد که باید مورد توجه تمام دولتها بهویژه ۱۹۵ دولت عضو این هیات قرار بگیرد و آن اینکه تنها رفتارهای دولت مستقر هر کشور نیست که بر اقلیم آن اثر میگذارد، بلکه رفتار سایر دولتها در تمام نقاط کره زمین میتواند بهطور مستقیم اقلیم کشورهایی را که در معرض آسیبپذیری بیشتری در برابر تغییرات آب و هوایی هستند، تحت تاثیر قرار دهد. به بیان دیگر، میزان پایبندی یا عدم پایبندی کشورهای جهان به توافقنامه پاریس نیز در وضعیت آتی اقلیم ایران وزنی دارد که نباید نادیده گرفته شود. از این رو پایبندی کشورها به توافقنامه پاریس باید بهعنوان یک مطالبه جدی از سوی افکار عمومی و ملتها به ویژه در کشورهایی نظیر ایران که با پدیده «بیابانزایی» روبهرو هستند و از این بابت، آثار تغییر اقلیم در آنها زودتر مشهود میشود، مطرح و دنبال شود. توافقنامه اقلیمی پاریس در دسامبر ۲۰۱۵ و بر مبنای آخرین گزارش منتشر شده توسط هیات بینالدولی تغییر اقلیم تدوین شد و طی آن کشورهای عضو این توافقنامه متعهد شدند تولید گازهای گلخانهای را که عامل اصلی گرم شدن کره زمین است، محدود کنند.
وجه دیگر گزارش «IPCC» که بخشی از آن روز گذشته در جمع اصحاب رسانه عنوان شد، هشدار جدی درباره محسوس بودن تغییرات اقلیمی در تمام نقاط سیاره میزبان سکونت بشر است و به همین خاطر، این گزارش سه گزینه پیشروی تمام دولتها در برابر عوارض قطعی ناشی از تغییرات اقلیمی در آینده را تشریح کرده است.
هیات بینالدولی تغییر اقلیم موسوم به «IPCC» در بدنه سازمان ملل متحد، مجموعهای با عضویت ۱۹۵ کشور است که در زمینه ارزیابی علوم مربوط به تغییر اقلیم، یافتههای خود را که حاصل کار علمی دانشمندان دنیا است، در قالب گزارشهای دورهای گردآوری میکند. ۳۰ سال از تشکیل این هیات میگذرد و در این مدت ۵ گزارش دورهای درباره تغییرات اقلیمی تهیه شده و در سال آینده میلادی نیز قرار است گزارش دیگری در این باره با موضوع «گرمایش جهانی ۵/ ۱ درجهای» منتشر شود.چشمانداز تغییر اقلیم کشور تا انتهای قرن ۲۱ میلادی با استفاده از سناریوهای گزارش پنجم هیات بینالدولی تغییر اقلیم در سازمان هواشناسی کشور شبیهسازی شده که نشان میدهد در صورت عدم پایبندی کشورها به توافقنامه پاریس، در غرب ایران (منطقه زاگراس) بین ۵۰ تا ۸۰ سال آینده، با کاهش تا ۲۰ درصدی بارش روبهرو خواهیم بود و این میزان در سوریه، اردن، فلسطین و عراق تا ۳۰ درصد پیشبینی میشود.
افزایش دمای کره زمین ناشی از افزایش غلظت گازهای گلخانهای و تغییر کاربری اراضی، موجب تغییرات آشکار شاخصهای اقلیمی ایران شده است که از آن جمله میتوان به افزایش دما، کاهش بارش و افزایش فراوانی رخداد پدیدههای مخرب جوی طی دو دهه اخیر در کشور اشاره کرد.
طی ۵۰ سال اخیر میانگین دمای کشور با شیب حدود ۴/ ۰ درجه سانتیگراد به ازای هر دهه افزایش یافته و این در حالی است که وضعیت افزایش دما در کلانشهرهای رو به توسعه همچون تهران، اصفهان و شیراز قدری بارزتر بوده است.
در نیم قرن اخیر همچنین تغییرات بارش در ایران محسوس بوده است، طوری که این کاهش با شیب ۱۱ میلیمتر بر هر دهه، برآورد شده است. در عین حال تبخیر و تعرق با شیب ۵۴ میلیمتر بر دهه افزایش یافته است. از سوی دیگر طی بیش از یک دهه اخیر از سال ۱۳۸۴ تاکنون کشور با پدیده «خشکسالی انباشت» مواجه بوده و تعداد ساعات آفتابی در این مدت بهطور میانگین ۱۱ ساعت بر سال، افزایش یافته است.
روند کاهشی میانگین سرعت باد به ویژه در شهرهای بزرگ تحت تاثیر اثرات گسترش شهرنشینی و ساختوسازها از دیگر پیامدهای تغییر اقلیم ایران در ۵۰ سال گذشته بوده است.بر اساس گزارشی که چشمانداز وضعیت اقلیم ایران تا انتهای قرن ۲۱ و در آستانه سال ۲۱۰۰ میلادی را با استفاده از سناریوهای گزارش پنجم هیات بینالدولی تغییر اقلیم (IPCC) در سازمان ملل متحد ترسیم کرده است، تنها یک سناریوی خوشبینانه وجود دارد اما در قالب سه سناریوی محتمل دیگر، هشدار و نگرانی جدی درباره آینده اقلیمی کشور وجود دارد چراکه در تمام آنها میانگین بارش در حدفاصل مدیترانه تا افغانستان با کاهش جدی روبهرو خواهد شد.
در صورت پایبند نبودن کشورها به توافقنامه محدودسازی انتشار گازهای گلخانهای موسوم به توافق اقلیمی پاریس، باید منتظر کاهش ۲۰ درصدی بارش در منطقه زاگرس در پایان قرن حاضر باشیم و این در حالی است که در این صورت، افزایش بارش اما از نوع مخرب، ناگهانی و سیلآسای آن در شرق کشور پیشبینی میشود. اهمیت پایبندی به این توافق به حدی زیاد است که در صورت بیتوجهی به آن، کاهش بارش و خشکسالی از ۳۰ سال آینده با سرعت بیشتری زمین را درگیر خواهد کرد و در این میان کشوری همچون ایران که پیامدهای تغییر اقلیم همین حالا هم با بروز پدیده خشکسالی و بیابانزایی خود را نشان داده، بیشتر از این وضعیت متاثر خواهند شد. افزون بر این پیشبینی میشود در صورت عدم پایبندی به توافقنامه پاریس، میانگین دمای کشور در پایان قرن۲۱حدود ۲/ ۵ و در صورت پایبندی به آن ۳/ ۱ درجه سانتیگراد نسبت به دوره ۲۰۰۵ – ۱۹۸۶ افزایش یابد.
به همین خاطر IPCC به تمام کشورها توصیه میکند به توافق پاریس پایبند باشند و در این بین دولت و ملت ایران نیز باید برای تبعاتی که گرمایش جهانی در کشور ما به دنبال دارد، پایبندی به توافق پاریس را از جامعهجهانی به شکل جدی مطالبه کند.
عامل اصلی تغییر اقلیم زمین، انتشار گازهای گلخانهای است که چهار منشأ اصلی دارد. فعالیتهای بخش تولید و مصرف انرژی بیشترین سهم را در این زمینه دارد و عامل انتشار ۳۵ درصد از این گازها است. پس از آن بخش صنعتبا ۳۱ درصد، بخش کشاورزی با ۲۴ درصد و بخش حمل و نقل با ۱۴ درصد در مراتب بعدی تولید و انتشار گازهای گلخانهای قرار دارند.
حد قابل قبول گرمایش کره زمین در توافقنامه پاریس ۲ درجه سانتیگراد تعیین شده که برای پایبندی به آن میزان کل کربن قابلانتشار در جو ۷۹۰ گیگاتن پیشبینی شده است. گزارشها حاکی است از سال ۲۰۱۰ تاکنون ۷۲ درصد از بودجه کربن مذکور استفاده شده و جو کره زمین برای اینکه از حد خطر گرمایش عبور نکند، تنها ظرفیت ۲۲۵ گیگاتن کربن دیگر را دارد. برای پایبندی به این امر لازم است کشورهای در حال توسعه راههای جایگزینی برای طی مسیر خود انتخاب کنند که نیازمند انتشار حجم زیادی از گازهای گلخانهای فراتر از ظرفیت زیستی زمین نباشد. مقامات IPCC در جلسه روز گذشته با یادآوری سه پیام اصلی آخرین گزارش رسمی و تفصیلی خود، سه گزینه پیشروی دولتها را نیز تشریح کردند.
سه پیام گزارش پنجم این هیات شامل این موارد است: انسان در تغییرات اقلیمی نقش دارد؛ هرچه بیشتر نظم اقلیم را بر هم بزنیم، ریسک بیشتری را متحمل خواهیم شد چراکه بخشی از این تغییرات غیرقابل بازگشت است و در نهایت اینکه برای داشتن آینده خوب ناگزیریم که به دنبال کنترل تغییرات اقلیمی برویم.
سه گزینه پیشروی تمام دولتها در برابر آثار مخرب تغییرات اقلیمی بر حیات بشر نیز که این گزارش مطرح میکند به این شرح است: نخست اینکه گامهایی برای محدودسازی فعالیتهای بشری که به انتشار گازهای گلخانهای میانجامد برداشته شود؛ دوم اینکه به دنبال راههایی برای کاهش اثرات منفی تغییرات اقلیمی بر زندگی انسان باشیم و در نهایت اینکه رنج و عذاب ناشی از تبعات تغییرات اقلیمی را بپذیریم و تحمل کنیم که قطعا هیچ دولتی راهحل سوم را آگاهانه انتخاب نخواهد کرد
معاون هیأت بینالدولی تغییر اقلیم با اشاره به افزایش دمای کره زمین گفت دادههای هواشناسی نشان میدهد در بازه زمانی سالهای 2000 تا 2010 میزان انتشار گازهای گلخانهای در دنیا افزایش چشمگیری یافته است.
یوبا سوکانا در نشست اطلاع رسانی و آموزشی هیأت بینالدولی تغییر اقلیم(IPCC) که در سازمان هواشناسی برگزار شد با بیان اینکه همه مناطق دنیا از قطب، استوا، مناطق حاره، کلیه اقیانوسها و قارهها تحت تأثیر تغییر اقلیم هستند، گفت: در کل دنیا مشاهداتی درباره تغییر اقلیم انجام شده است و این پدیده بر روی آب آشامیدنی، اکوسیستمهای اقیانوسی، یخچالها، سیستمهای انسانی، تولید غذا، سلامت، بهداشت و اقتصاد تأثیر گذاشته است.
معاون هیأت بینالدولی تغییر اقلیم در ادامه سخنان خود با بیان اینکه سیستمهای بیولوژیک و انسانی تحت تأثیر تغییر اقلیم هستند، تأکید کرد: تمام قارهها از اروپا تا آفریقا، استرالیا و آمریکای شمالی تحت تأثیر تغییر اقلیم هستند و در برخی مناطق پیامدهای ناشی از تغییر اقلیم شدیدتر است.
سوکانا با بیان اینکه بیشتر انتشار گازهای گلخانهای به سوختهای فسیلی مربوط است، گفت: دادههای هواشناسی نشان میدهد که در بازه زمانی 2000 تا 2010 میزان انتشار گازهای گلخانهای افزایش چشمگیری یافته و افزایش گازهای گلخانهای بیشتر ناشی از انتشار دی اکسید کربن بوده است.
وی در ادامه سخنان خود خاطرنشان کرد: 35 درصد گازهای گلخانهای ناشی از بخش انرژی، 24 درصد بخش کشاورزی و 31 درصد ناشی از فعالیت صنعت است. اگر بخواهیم مانع افزایش دمای کره زمین شویم باید کلیه فعالیتهایی که منجر به تولید گازهای گلخانهای میشود را محدود کنیم. ما در آفریقا که در ابتدای مسیر توسعه قرار داریم برای جلوگیری از انتشار گازهای گلخانهای باید جایگزین پیدا کنیم. اگر انتشار گازهای گلخانهای به روش سابق صورت بگیرد نهایتا 15 تا 30 سال آینده همه چیز تمام میشود.
معاون هیأت بینالدولی تغییر اقلیم افزود: لازم است مراقب تغییر اقلیم باشیم تا بتوانیم شرایط کره زمین را بهتر کنیم و برای این مسیر باید فعالیتهای بشری که منجر به تشدید تغییر اقلیم میشود را محدود کنیم و اگر این فعالیتها کنترل نشود، دما افزایش مییابد و هر قدر که دما بالا برود قدرت تطبیق ما با محیط کمتر میشود.
وی خاطرنشان کرد: نباید به شرایطی برسیم که امکان تطبیق و سازگاری از ما گرفته شود چون در این صورت دما افزایش مییابد و آسیبها نیز بالاتر میرود. بنابراین همه مواردی که ذکر شد، نتایج گزارشهای IPCC است که باید برای آن، از طریق فرایند مذاکرات در کشورهای مختلف، تصمیمگیری شود.
گزارشات IPCC مبنای مذاکرات بینالمللی
رئیس بخش اطلاعرسانی هیات بینالدولی تغییر اقلیم ضمن معرفی این هیات اظهار کرد: گزارشهای منتشر شده از سوی IPCC مبنای مذاکرات بینالمللی و تشکیل کنوانسیون تغییر اقلیم قرار گرفته است حتی توافقنامه پاریس بر مبنای گزارش پنجم این هیات منعقد شده است.
جاناتان لین در نشست اطلاعرسانی و آموزشی این هیات که امروز در سازمان هواشناسی برگزار اظهار کرد: از دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مقالات علمی متعددی در مورد تغییر اقلیم، چاپ و منتشر شد که توجه سیاستگذاران را به این موضوع جلب کرد اما از آنجا که تناقضهای متعددی در یافتههای علمی وجود داشت و برخی کمبود اطلاعات در مورد تغییر اقلیم را مطرح می کردند بنابراین قرار شد که هیات بینالدولی تغییر اقلیم یا همان IPCC شکل بگیرد.
وی ادامه داد: هیات بینالدولی تغییر اقلیم ماموریت داشته که روی موضوع تغییر اقلیم مطالعه کند و همواره به دنبال هم افزایی در این زمینه بوده است. این هیات اهمیت دارد چون دیگر دولتها مجبور نمیشوند به طور جداگانه در حوزه تغییر اقلیم مطالعه کنند.
رئیس بخش اطلاع رسانی IPCC اظهار کرد: ۳۰ سال است که این هیات تاسیس شده است و هر شش سال یکبار یک گزارش مفصل در حوزه تغییر اقلیم ارائه و مشخص میکند که چه رفتارهایی باید در قبال تغییر اقلیم صورت گیرد.
لین افزود: IPCC هیچ پژوهشی انجام نمیدهد بلکه مشاهدات و پژوهشهای صورت گرفته توسط کشورهای مختلف را ارزیابی میکند و با قرار دادن این دادهها و اطلاعات در کنار هم نتایج آن را به کشورها اعلام میکند.
وی با اشاره به حضور متخصصان مختلف در IPCC اظهار کرد: متخصصان رشتههای هواشناسی، فیزیک، کشاورزی، برنامهریزی شهری، حمل و نقل، اقتصاد و حتی متخصصان حقوقی و اخلاقی حضور دارند. واضح است که IPCC یک دستور کار خاص ندارد بلکه یک سازمان بیطرف است و تنها تفاوتها و مناقشات را در حوزه تغییر اقلیم مطرح میکند.
رئیس بخش اطلاع رسانی IPCC در ادامه گفت: ما به دولتها نمیگوییم که چه کار باید انجام دهند بلکه ما گزینههای مختلف را بر اساس دانستهها اعلام میکنیم و دولتها میتوانند بر مبنای این دادهها و اطلاعات و با توجه به وضعیت خود تصمیم بگیرند.
این عضو هیات بینالدولی تغییر اقلیم تاکید کرد: صدها دانشمند برای IPCC به صورت داوطلبانه کار میکنند و هیچ حقوقی دریافت نمیکنند. از گزارشهای IPCC دولتها برای سیاستگذاری در حوزههای مربوط به تغییر اقلیم استفاده میکنند.
وی با بیان اینکه هیات بینالدولی تغییر اقلیم سه کارگروه دارد، گفت: این سه کارگروه حوزههای مختلف تغییر اقلیم را پوشش میدهند. کارگروه اول در حوزه علوم فیزیکی فعالیت دارد. کارگروه دوم اثرگذاریهای تغییر اقلیم روی محیط زیست انسانی و نحوه کاهش انتشار گازهای گلخانهای را مورد توجه و تمرکز قرار میدهد. کارگروه سوم IPCC نیز به روشهای اندازهگیری گازهای گلخانهای توسط دولتها توجه میکند.
لین ادامه داد: طی ۳۰ سال فعالیت هیات بینالدولی تغییر اقلیم، پنج گزارش جامع و مفصل در مورد تغییر اقلیم تولید و منتشر شده است. طی این گزارشها سنجشهای دقیقی از تغییر اقلیم صورت گرفته است. همچنین این هیات به بحث انرژیهای تجدیدپذیر نیز میپردازد. در سال ۲۰۰۷ هیات بینالدولی تغییر اقلیم به دلیل گزارش چهارم و اطلاع رسانی در این زمینه موفق به دریافت جایزه نوبل شد.
رئیس بخش اطلاع رسانی IPCC افزود: نتایج گزارش پنجم هیات بینالدولی تغییر اقلیم، در سال ۲۰۱۵ مبنای توافقنامه تغییرات آب و هوایی پاریس قرار گرفت و این توافقنامه با تکیه بر گزارش پنجم انجام شد.
لین با اشاره به اینکه برای هر گزارش حدود چهار سال زمان اختصاص مییابد، گفت: در پایان فرآیند آمادهسازی خلاصهای از گزارش IPCC برای سیاست گذاران آماده میشود. برای نگارش این گزارش پیش نویسهای مکرری تولید و پایشهای مختلفی انجام میشود.
وی ادامه داد: نویسندگان گزارشهای تغییر اقلیم از گروههای مختلف هستند. برای مثال برای گزارش پنجم ۷۲۰ متخصص انتخاب شد. نویسندگان این گزارش را اصلاح میکنند و سه نسخه از آن تهیه میشود و بعد از آماده شدن ویراست مورد بررسی دولتها قرار میگیرد و دانشمندان مختلف در مورد آن اظهار نظر میکنند. همچنین جلسه پایانی با حضور نویسندگان و نمایندگان دولتها برگزار میشود و این جلسه به رفع ابهامات اختصاص مییابد.
رئیس بخش اطلاع رسانی IPCC تاکید کرد: پنج گزارش تولید شده توسط هیات بینالدولی تغییر اقلیم مبنای مذاکرات بینالمللی و تشکیل کنوانسیون تغییر اقلیم قرار گرفته است.
وی افزود: تلاش برای توسعه پایدار مورد توجه قرار دارد تا همزمان با مقابله با تغییر اقلیم تامین غذا به شکل پایدار صورت گیرد. بر اساس گزارشهای IPCC دولتها تصمیم گرفتند که دو درجه افزایش دما به عنوان حد خطر تعیین شود و حتی تصمیم گرفتند که این دو درجه را به ۱.۵ درجه محدود کنند. دولتها از هیات بینالدولی تغییر اقلیم درخواست کردهاند بررسیهای مربوط به افزایش ۱.۵ درجهای کره زمین را انجام دهد. در اکتبر امسال گزارش IPCC در این زمینه منتشر خواهد شد.
لین در ادامه اظهارکرد: سال آینده گزارشی در مورد تغییر اقلیم منتشر میشود که به مسائل امنیت غذایی و بیابانزایی ناشی از تغییر اقلیم توجه دارد بنابراین این گزارش برای ایران اهمیت بسیاری خواهد داشت. همچنین گزارش دیگری در مورد اقیانوسها و یخچالها و کوههای یخ منتشر خواهد شد.
رئیس بخش اطلاع رسانی IPCC با اشاره به اینکه در سال ۲۰۲۲ گزارش نهایی هیات بینالدولی تغییر اقلیم منتشر میشود، گفت: این گزارش مبنای مذاکرات سال ۲۰۲۳ خواهد بود. تغییر اقلیم در شهرها موضوع بسیار مهمی است چون نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند بنابراین مسئولان شهرها درصدد اجرای روشهایی برای کنترل تغییر اقلیم در شهرها برآمدند.
گازهای گلخانه ای موجب افزایش 18 درجه ای دمای زمین شده است
معاون کارگروه اول هیأت بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) می گوید گازهای گلخانه ای موجب افزایش 18 درجه ای دمای زمین شده است .
ادوین آلدریان در نشست اطلاع رسانی و آموزشی هیأت بین الدولی تغییر اقلیم(IPCC) با بیان اینکه تغییر اقلیم مشکل مشترک کشورهای جهان است، گفت: این مشکل را باید با کمک یکدیگر حل کنیم، تغییر اقلیم مسأله ای گسترده است.
معاون کارگروه اول هیات بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) افزود: در هیأت بین الدولی (IPCC) متخصصان بسیاری در حوزه های مختلف از جمله سیاست، اقتصاد و علوم اخلاقی حضور دارند. (IPCC) به دنبال آن است که مشخص کند در سامانه های اقلیمی چه اتفاقاتی در حال وقوع است و مخاطرات ناشی از تغییر اقلیم چه پیامدهایی دارد.
وی با اشاره به ارتباط تغییر اقلیم و کره زمین گفت: تغییر اقلیم بر روی یخ ها، یخچال ها و اقیانوس ها تأثیر می گذارد با توجه به فعالیت های انسانی ترکیبات جو تغییر می یابد و بر اثر انتشار گازهای گلخانه ای آلودگی هوا نیز افزایش می یابد.
آلدریان با بیان اینکه نیازهای انسانی موجب بیابان زایی شده است، اظهار کرد: پدیده بیابان زایی در مناطق مختلف دنیا رو به افزایش است و این پدیده بر منابع آبی کشورها نیز اثر منفی گذاشته است، علاوه بر این شاخص های گرمایش جهانی نیز بر روی رطوبت ، بارش ها، یخچال های قطبی و کوه های یخی نیز تأثیرگذار است.
معاون کارگروه اول هیأت بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) افزود: افزایش جمعیت یکی از مهم ترین مشکلات جدی در پدیده تغییر اقلیم است که باعث افزایش مصرف انرژی، سوخت و تولید گازهای گلخانه ای می شود طی 150 سال اخیر ترکیب جو تغییر کرده است و شاهد افزایش غلظت گازهای گلخانه ای هستیم.
گازهای گلخانه ای موجب افزایش 18 درجه ای دمای زمین شده است
وی با بیان اینکه از دهه 1980 به بعد واژه تغییر اقلیم وارد ادبیات جهان شد، تأکید کرد: گازهای گلخانه ای موجب افزایش 18 درجه ای دمای زمین شده است که بدون انتشار این گازها دمای زمین 18 درجه کمتر خواهد بود.
آلدریان با تأکید بر اینکه فعالیت های انسانی موجب افزایش دمای کره زمین شده است، خاطرنشان کرد: طبق برآوردها حدود دو یا سه درجه دمای زمین افزایش یافته است وقتی گاز دی اکسید کربن افزایش می یابد سیستم زمین گرم می شود اما مسأله این است که گرمایش جهانی تأثیرات متفاوتی بر بخش های مختلف جهان دارد به طوری که بیابان زایی و تغییرات سطح آب دریاها از جمله عوارض تغییر اقلیم است.
معاون کارگروه اول هیأت بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) افزود: اگر دمای کره زمین چهار درجه افزایش یابد تأثیرات زیادی بر روی سیستم غذایی و محصولات کشاورزی خواهد گذاشت. تغییرات شدید دما در بازه کوتاه مدت تأثیر گسترده ای خواهد داشت و میلیاردها نفر را تحت تأثیر قرار می دهد.
سه پیام کلیدی IPCC در حوزه تغییر اقلیم
وی با بیان اینکه هیأت بین الدولی (IPCC) سه پیام کلیدی در حوزه تغییر اقلیم دارد، گفت: نقش انسان را در تغییر اقلیم جدی بگیریم و پس از آن عوامل ایجاد را بررسی کنیم و سپس به دنبال تأثیرات قابل برگشت این پدیده باشیم.
آلدریان بیان کرد: بر اساس اعلام سازمان جهانی هواشناسی فقط دو سال دمای هوای زمین پس از سال 2000 افزایشی نداشته است و در باقی سال ها زمین روند افزایش دما داشته است و افزایش دما بر کاهش یخ های اقیانوس ها و تشدید آلودگی ها اثرگذار خواهد بود.
وی با اشاره به تأثیر تهران از تغییر اقلیم گفت: تهران در نیمه دوم سال شاهد افزایش آلودگی هواست چون چرخه هوا در این فصل کافی نیست.
معاون کارگروه اول هیات بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) با تأکید بر اینکه همه مناطق دنیا اعم از کشورهای فقیر و غنی تحت تاثیر تغییر اقلیم هستند، گفت: کشورهای فقیر قطعا در برابر تغییر اقلیم آسیب پذیرتر هستند.